ఓం

**భగవంతుని  భావమే మాయ . మాయ యొక్క కర్మాచరనే సృష్టి .

భగవంతుని భావం ఆగితే మాయ ఆగుతుంది . మాయ ఆగినప్పుడు 

సృష్టి అందులో లయం అవుతుంది . మనం మన భావాన్ని ఆపుట 

ద్వారా సృష్టిలో కాక , బ్రహ్మం లో ఉంటున్నాము . అంటే భావంగా 

ఉండక , మౌనం గా ఉండాలి . అట్టి స్థితి కాలాతీతమై కాలచక్రంలో 

పడనివ్వదు .

**అవ్యక్తం వ్యక్తమైతే అది సృష్టి . వ్యక్తం అవ్యక్తమైతే అది లయం . 

అందుకే అంతర్ముఖం అవ్వమనేది . ఎందువల్ల ? నీ దిశా మారితే 

స్థితి మారుతుంది . నీవు ఎటునుండి ఎటుకి వెళ్ళీనా , స్థితి మాత్రం 

ఒకేలా నడిపిస్తుంది . నీ సుఖం ఎటు ఉందొ , అటు నడిడిపిస్తుంది .

కావున అంతార్ముఖ జీవితం లో స్థితి మోక్షం కేసి సాగి బ్రహ్మంలో 

లయమౌతాడు .

**యోగులు జీవిత పరమార్ధాన్ని గ్రహించమని చెబుతారు . అంటే 

నేను ఎవరు ? ఎక్కడ నుండి వచ్చాను ? ఎక్కడికి వెళుతున్నాను ?

నా గమ్యం ఇదేనా . ఈ నిత్యా విధులు కాదు నా జీవితం . యింకా 

ఏదో ఉంది . పుట్టడం బ్రతకడం చావడం కాదు .యింకా ఏదో 

తెలుసుకోవలసింది ఉంది . ఉన్నాడనే  ఆలోచన జీవిత పరమార్ధాన్ని 

చూపుతుంది .

**ముందు మన స్వరూపాన్ని గుర్తిస్తే , యితరులు కూడా నా 

స్వరూపాలేనని తెలుస్తోంది . స్వరూపం అఖండ తత్వమని 

తెలిస్తే , భిన్నత్వం నశిస్తుంది . అపుడింక వేరుగా దర్శించలేము .

అంతా నేనుగా ఉంటాము . 

**ప్రపంచానికి , జీవితానికి  చలనం లేలనివాడు పనికి రాడు .

కావున చలనాన్ని చంపుకొని నిశ్చలత్వాన్ని పెంచుకొని , 

జీవునిగా నటించు కొరకు చాలించాలి . నిశ్చలంగా లోపల 

జీవించాలి .బాహ్యం లో జీవిస్తే , అంతరంగం లో నీకు యిచ్చిన 

సమయం వృధా అవుతుంది .

**స్వరూపం అంటే కేవలం తానె ఉండటం . యిది సరిపోదు . 

బురద లో ఉన్న కమలం నేను బురద లో ఉన్నానని తెలుసు 

కొన్నంత మాత్రాన సరిపోదు . అచట నుండి దైవ సాన్నిధ్యం చేరే 

మార్గం చూపాలి . అట్లే  నేను బ్రహ్మ స్వరూపాన్ని అని అంటే 

చాలదు . అనంత బ్రహ్మ సాన్నిధ్యాన్ని చేరాలి . అలా జరగాలంటే 

నీవు అరూపుడవుడ్ కావలి . అంటే కేవలం స్వరూప స్థితి 

మాత్రమే మిగిలి , దేహ సంబంధమైన ఉనికి కొంచెం కూడా 

లేకుండా తయారవ్వాలి . అప్పుడే అన్నీ రూపాలలో ఉన్నది 

నేనే నాని గుర్తిస్తావు . ఆ అనంత తత్వాన్ని అనుభవిస్తావ్ . 

**నామరూపధారునికి  స్వరూప శక్తి లేకపోతె , నిరాకారాన్ని 

చేరలేడు . నిరాకారునికి నామరూప ధారణ లేకపోతె నిరాకారాన్ని 

తెలుపలేడు . కావున రెండు గొప్పవే . రెండు ఒక్కటే . కానీ 

మూలం నిరాకారం . అధిపతి నిరాకారం . కావున దాన్ని

 చేరుకున్నాక నే సాకారం గొప్పదవుతుంది . రెండు ఒక్కటే నాని 

అర్ధమౌతుంది .

**నాకు జ్ఞానం రావాలని భావించే కన్నా , నాలో ఉన్న అజ్ఞానం 

పోవాలని భావించడమే మిన్న .

**ప్రపంచం లో తనను తానూ పోల్చుకొని చుస్తే , వాడు జీవుడు .

తనలో ప్రపంచాన్ని చూడగలిగితే వాడు దేవుడు .

**నీవు చెప్పినది జ్ఞానం కాదు . నీవు నడచినదే జ్ఞానం .

**బ్రహ్మమును తెలుసుకొంటే తీను ఉండడు . తనని ఉండనిస్తే 

బ్రహ్మం ఉండదు ., తనని తానూ తెలుసుకొంటే , బ్రహ్మమును 

తెలుసుకొంటాడు . బ్రహ్మాన్ని గుర్తిస్తే , తన్ని తానూ వదిలేస్తాడు .

**సాకార రూపాలు , నా హృదయం లో ధర్మమనే పీఠం 

వేసినపుడు  అవి నిలుస్తాయి . నిరాకార బ్రహ్మం నకు ధర్మం 

సరిపోదు .తనకై సర్వ ధర్మాలను ఆంతర్యం లో త్యాగించి ,

నీవే నేను అను భావము తో ఖాళీని ఏర్పరచినపుడు , 

నిరాకార బ్రహ్మము స్తిరపడతాడు .

**మనిషి అబద్దపు నేను , బ్రహ్మ నేను కలసిపోయి ఉండి ,

ఆ అబద్దపు నేనునే , సత్య నేనుగా నమ్మి , భ్రమ తో వ్యవహరిస్తూ 

ఉంటాడు . బ్రహ్మ జ్ఞానం తో సత్య నేను తెలియబడుతుంది . 

సత్య నేను ను అనుభవం గా గుర్తిస్తే తప్ప భావం అబద్దమని 

నమ్మడు . భావం అబద్దమని గ్రహిస్తే , బ్రహ్మ యదార్ధం స్థిర 

పడుతుంది . భావము , బ్రహ్మము , మధ్య జరిగే యుద్ధం లా 

చివరికి నిశ్చల బ్రహ్మమౌనమే  సత్యమని అంగీకరిస్తాడు . 

నీ భావమే నీకు ఆటంకం తప్ప అన్యం కాదు .

**ధ్యానం అంటే , బలవంతంగా ఆలోచనలను ఆపుతూ , లోపల 

ఖాళీని ఉంచుకోవడమని అనుకొంటాము . కానీ ధ్యానమంటే , 

మనం అంతవరకూ చుసిన నామరూపాలు మరచిపోయి , 

సృష్టిని , బ్రహ్మంగా , యింకా వీలయితే , సృష్టి ..దృష్టికి రానంత 

ఖాళీగా భవిస్తూ , ఆ ఖాళీ లో నువ్వు ఆసీనుడవై , అందులో 

మునిగి ఉన్నట్లు గుర్తించాలి . లోపల ఉన్న ఆలోచనలను 

ఎందుకు రానివ్వకూడదంటే , అవి నిన్ను కాల్లీలో కూర్చొన్న 

అనుభూతిని పొండనివ్వవు . అదే కాక నీ చుట్టూ , నామ 

రూపాలను సృష్టిస్తాయి  . కావున లోపల మౌనం వహించి 

బయట ఖాళీలో చరించాలి . అదే నీవు ఉండాల్సిన యదార్ధ 

స్థితి . కానీ జీవితం కోసం నేత్రాలతో భిన్నంగా చూడవలసి 

వస్తుంది . జన్మ రాహిత్యం కోసం నేత్రాలు మూసి ,అభిన్నత్వాన్ని 

దర్శించి , అందులో మునిగి ఉన్నందువల్ల సత్య మెరిగిన 

వానిని భిన్నత్వం బంధించదు . 

**తనని తాను గుర్తించుకొని చేసే కర్మ బంధించదు . తనను 

మరచి చేసినది  బంధించును . అనగా కర్మ ఫలితము ఏదైనా 

గానీ , అనుభవించాలి . అనుభవించుటకొరకు జన్మనెత్తాలి . 

స్వరూప ఎరుకే మోక్షం .

**మనస్సును మౌనంగా ఉంచుకోవడమే మన లక్ష్యం . 

మనోమౌనం మనస్సును అట్నార్ముఖం చేసి బ్రహ్మం నందు 

లయమయినపుడు వస్తుంది .

**అంతఃకరణ శుద్ధంగా ఉన్నపుడే మనో మౌనం వస్తుంది .

మనస్సు సిద్ధం అయి  బ్రహ్మంగా ఉన్నపుడు జన్మ లేదు .

బ్రహ్మమే మౌనము . చిద్విలాసంగా చిదాత్మగా ఉండాలి .

**నేను అనంతమైన బ్రహ్మమును . నేను మీలో ఉన్నాను . 

దేహ నేను ను తొలగిస్తే , నేను గోచరిస్తాను . నేను విస్తరించే 

ఉన్నాను . నా విస్తీర్ణతని ఎవరు గ్రహింతురో , వారిని నేను 

నడిపించెదను . మీలో గల నేను తొలగాలంటే , నేను 

బ్రహ్మమును అని ధ్యానిస్తూ  మౌనంగా ఉండాలి . 

**చలనం ఆలోచనలకు బలం . మౌనం ఆలోచనల యొక్క 

మరణం . ఆ మరణం లో నే మీ అమరత్వం దాగి ఉన్నది . 

ఆ స్థితి నేను ఐ ఉన్నాను . ఆ స్థితే మోక్షం ఐ ఉన్నది .

**దేహభావం తో ఉన్నదంతా పరిమిత తత్త్వం . ఈ పరిమి 

తత్త్వం  అపరిమిత  తత్వాన్ని మూసివేసినది . నేను , నాది లో 

బంధించి వేసినది . బ్రహ్మ భావం తో , బందిఖానా ని 

తెంచుకొని , హృదయ విశాల తత్వాన్ని పెంచుకోవాలి .

నేను నాది తొలగినపుడు , ఉన్నది విశాల తత్వమే .

అదే బ్రహ్మయే స్థితి .

**అన్నీ చేస్తున్నాను , దేని యందు చిక్కక ఉండువాడు అకర్త .

అకర్త గా ఉండుటకు అభాసించుట ఏ  బ్రహ్మ జ్ఞానము . 

మనస్సులో భావం రాకుండా జీవితం నడవదు . భవం వస్తే , 

మోక్షం రాదు . ఈ మధ్యన రెండింటినీ సాధించుకొనేదే బ్రహ్మవిద్య .

**భావమే జీఇతణ్ణి నడిపిస్తుంది . ఆ భావాన్ని బ్రహ్మమే 

నటింపజేస్తున్నదని గుర్తించి , ఆంతర్యం లో ప్రతీ క్షణం కర్త్రుత్వం 

నుండి తప్పుకోగలగాలి . అదే భావాతీత స్థితి . అదే సాక్షిత్వమ్ .

అదే ఆకర్త్రుత్వం . భావం బంధం అవుతుంది కాబట్టి భావాన్ని 

సాక్షిగా చూడాలి . 

**బ్రహ్మార్పణం .