శివోహం

శివా!మాటకు మూరడు దూరంలో నీవు

మరి ఏలనో మా కంటికి కానరావు

ఏమిటి ఈ చమత్కారం ఏది పరిష్కారం

మహేశా . . . . . శరణు .

శివోహం

శివ...

నాతో ఆడుకోవాటినికి నీనుండి నన్ను దూరం చేసి కలియుగంలో పంపి దాగుడుమూతలాడుతున్నావు...

పోనీ నీ పాదాలు దొరికినవి కదా అని సంబరపడుతుంటే

అందాల ఆశ చూపి , సంపదలు చూపించి , బందం తో బందీని చేసి ఇక్కడ కూడా దూరమే చేస్తున్నావు...

ఎన్ని జన్మలైనవో ఈఆట మొదలుపెట్టి...

ముగుంపు నీయరా పరమేశ్వరా...

మహాదేవా శంభో శరణు...

శివోహం

నిజమైన నేను ఆది అంతంలేని అనంతసాగరం లాంటిది. ఈ అనంత సాగరంలో ‘‘మాయా నేను’’ నీటి బుడగలా ఏర్పడుతుంది.ఈ నీటి బుడగనే జీవుడు(మొదటి ఆలోచన)లేదా వ్యక్తిగత ఆత్మ అంటారు. నిజానికి ఈ బుడగకూడ నీరే,నీరులో బాగమే. ఇది బద్దలైనపుడు పూర్ణసాగరంలో కలిసిపోతుంది. ఈ జీవుడు బుడగగా ఉన్నప్పుడు కూడ సాగరంలో ఒక భాగంగానే ఉన్నది. ఈ సరళ సత్యాన్ని విస్మరించి

ఎన్నో సిద్ధాంతాలు రూపుదిద్దుకున్నాయి...

ఓం శివోహం... సర్వం శివమయం

శివోహం

శివా!కన్నంటగ కానరావు

వెన్నంటగ వీడిపోవు

అభేదమేమొ తెలియరావు

మహేశా . . . . . శరణు .

శివోహం

శివ...

అలనాడు కాలెత్తి నీ లింగం పై పెట్టినవాడిని భక్త కన్నప్ప అని దీవించినావు...

ఈనాడు నేను కాలు చేతులు జాపి సాష్టాంగ నమస్కారం చేశాను....

నాకేమి వరమిచ్చెదవయ్య పరమేశ్వరా...

శివ నీ దయ...

మహాదేవా శంభో శరణు.

శివోహం

కష్టాల్లో దేవుణ్ణి కొలుస్తూ, సుఖాల్లో మరుస్తూ, ఉన్నాడో లేడో అని అరకొర విశ్వాసంతో జీవనగమనం సాగిస్తే అంత్యకాలంలో స్ఫురణకు స్మరణకు అందడు ఆ అనంతుడు.

కన్నుమూసేవేళ ఆ కారుణ్యమూర్తే కళ్ళముందు కదలాడాలంటే, మనుగడలో మలుపులెన్ని ఉన్నా, మహాదేవుడిని మనసార విశ్వసిస్తూ, మన దైనందిక జీవితంలో ఆ దేవదేవున్ని ఓ ఆలంబనగా ఆరాధనీయునిగా చేసుకొని, సదా సన్మార్గంలో సాగిపోగలిగే సాధనను సాధిస్తే, సర్వవేళల్లో సర్వేశ్వరుడు స్పురిస్తాడు, అంత్యకాలంలో అంతరంగ ఆలయమున అనంతుడై అగుపిస్తాడు, అప్పుడు ఆ అంతర్యామిలోనే ఐక్యమౌతాం.

ఓం శివోహం... సర్వం శివమయం.

శివోహం

ఆట కదరా శివ
ఆట కదరా కేశవ..